Mynd af afa með pabba..
Til baka hér.
Þetta hér á eftir er grein sem ég skrifaði (og þurfti að borga undir eina ferðina enn í íslensku dagblaði) eftir að ég komst að því að orð innan gæsalappa í dómnum sem áttu að vera orð vitnis úr skýralutöku, voru í raun að mestu orð borgarlögmanns úr munnlegum málflutningi. Þessi orð borgarlögmanns síðan undirstaða rökstuðnings dómsins.
Nú hef ég staðið í þessari baráttu í nærri áratug. Það erfiðasta, að hægt og sígandi hefur skilningur minn á mannlegum gerðum breyst og þroskast býst ég við, grafið undan barnatrú minni á svo mörgu.
En hver hefði trúað því að ég ætti eftir að sjá slíkan dóm úr hæstarétti Íslands og þurfa að finna þetta ósamræmi sjálfur. Ég get ekki séð hvernig slíkur dómur getur verið gildur, að því er virðist af aðeins einni ástæðu: af því bara. Eða vegna þess að hæstaréttardómar eru alltaf gildir, alveg sama þó þér standist ekki lagmárksköfur um form og samræmi í rökstuðningi etc.
Núna 19. mars 2008 hef ég sent þessa grein, eða bréf ef þú vilt, til allra þingmanna Íslands. Ráðherra, hæstaréttardómara, borgarfulltrúa og birt sem auglýsingu í blaði en aðeins fengið svör frá tveimur borgarfulltrúum.
Einn sagði að þetta heyrði undir borgarlögmenn. Hinn að þetta væri athyglisvert, en spurði mig svo hvað hún gæti gert. Ég hafði fátt um svör, hvernig á ég að geta sagt öðrum hvað samviska þeirra ætti segja þeim. Nú má vera að sumir þurfi að hugsa máli áður en þeir gera eitthvað, en ég hef enga trú á því, þessi sára reynsla mín síðustu árin kennt mér að það er endanlega engin við stjórnvölina á Íslandi. Eða líklegra, flestir sammála að gefa fjölskyldunni ekki réttlæti. En trúir því nokkur heilvita maður að þeim verði stætt á því til lengdar með svona hæstaréttardóm. Íslenskt réttarkerfi verður aðhlátursefni allstaðar í heiminum þar sem þessi dómur verður skoðaður.
Ingimundur Kjarval 19. mars 2008
Til Hæstaréttar Íslands 13. mars 2008. . Frá Ingimundi Kjarval
Opið bréf til hæstaréttardómara sem dæmdu í erfðamáli Jóhannesar Sveinssonar Kjarval heitins listmálara 28. febrúar síðastliðinn í hæstarétti.
Hljóðupptaka er til af munnlegum málflutningi í hæstarétti 15. febrúar síðastliðinn. Í henni heyrist Vilhjálmur H. Vilhjálmsson lögmaður borgarinnar lesa að því er virðist beint upp úr skýrslutöku Jóns Halldórs Gunnarssonar fv. Sendibílsstjóra. Samkvæmt Vilhjálmi hljómar skýrslutakan þannig: Kom fram þegar þið voruð að vinna þetta í hvaða tilgangi Kjarval var að afhenda Reykjavíkurborg þetta? Já sko hann nefnilega sem mér kom dáldið spánskt fyrir sjónir að hann talaði alltaf við mig og sjálfan sig og mig að hann væri búinn að gefa þetta og hann sagði við skulum gefa þeim þetta, skulum gefa þeim þetta, þetta er gott fyrir þá. Spurður: sem sagt í þínum huga var engin vafi á því að Kjarval var að gefa frá hlutum til þess að gefa, að hann notaði orðið gefa. Já sko nefnilega sem kom mér dáldið spánskt fyrir sjónir eða eyru að hann sagði við skulum gefa þeim þetta þó það væri bara rusl.
Í hinni réttu skýrslutöku segir: KS: Kom fram þegar þið voruð að vinna þetta í hvaða tilgangi Kjarval var að afhenda Reykjavíkurborg þetta? V: Já sko hann nefnilega sem mér kom dáldið spánskt fyrir eða eyru að hann sagði alltaf við skulum gefa þeim þetta þó að það væri bara rusl. KS: Og hann talaði um í staðinn fyrir að ætla að gefa, þá sagði hann við? V: Nei hann sagði ekki ég sko hann sagði alltaf við........................................
Í dómnum segir orðrétt, sett þar innan gæsalappa sem sé það beint úr vitnaskýrslu: “Þegar hann var sérstaklega spurður hvort komið hafi fram meðan hann vann við þetta viðfangsefni í hvaða tilgangi listamaðurinn afhenti stefnda vöruna svaraði vitnið: „Já það kom nú fram sko hann talaði alltaf, hann talaði nú bæði við mig og sjálfan sig á meðan við vorum að þessu og hann sagði alltaf: „Við skulum gefa þeim þetta og við skulum gefa þeim þetta, þetta er gott fyrir þá ... .“ ,
Þar með samsvarar dómurinn ekki skýrslutökunni og dómurinn ógildur, miklu nær munnlegum flutningi borgarlögmanns. Sýnir án nokkurs vafa að þið dómarar staðfestuð ekki munnlegan flutning með málskjölum heldur létu staðleysu borgarlögmanns komast inn í dóminn og ákveða hann. Stærsti hluti rökstuðnings ykkar jú um að þetta hefði verið gjöf vegna þess að sendibílastjóri sem var að flytja munina átti að hafa heyrt afa minn segja þetta gjöf.
Tilgangur borgarlögmanns auðvitað að reyna að búa til ef bara eitt hlutlaust vitni sem hefði heyrt orðið gjöf þó það væri bara sendibílsstjóri, sendur af verkstjóra borgarinnar sem sagði orðrétt við skýrslutöku þegar hann var spurður um hvort þetta hefði verið gjöf: “Fráleitt, alveg gjörsamlega fráleitt. Það minntist ekki nokkur maður á það, hvorki Alfreð né Páll Líndal að það stæði til að gefa borginni þetta, bara ekki í myndinni.”
Ég trúi því að borgarlögmaður hafi vitað að þið lesið ekki dómskjöl vegna álags og verðið að treysta á munnlegan flutning lögmanna. Þó að Jón Halldór Gunnarsson hefði unnið fyrir Reykjavíkurborg sem sendibílsstjóri í áratugi átti hann af einhverjum ástæðum að vera hlutlaus.
Nú trúi ég því að Jón Halldór hafi reynt að segja allt rétt og satt enda maðurinn ekki löglærður.
Ég trúi því einnig að þegar afi var að laga til á vinnustofunni og setja í kassa að hann hafi sagt við Jón Halldór: “við skulum gefa þeim þetta”, eðlilegt orðatiltæki. En ef við eigum að kryfja það lagalega og þar með sökkva í það siðferðislausa hyldýpi sem þið hafið dregið íslenskt réttarfar í með þessum dómi, þá átti Jón Halldór ekkert í vinnustofunni og ekkert þar hans að gefa.
Þess vegna að orðatiltækið passaði, afi minn og Jón Halldór að setja í kassa sem Geir Hallgrímsson hafði í “góðmennsku” sinni lofað að geyma fyrir gamalmenni sem var að sligast undan áhyggjum yfir að allar eigur þess lágu á glámbekk upp á lofti í blikksmiðju. Brennuvargur laus í borginni og nærri tekist að kveika í vinnustofunni nokkrum mánuðum áður, hún fyllst af reyk sem settist á listaverkin.
Eða eins og Jón Halldór sagði við skýrslutöku: “Nei hann sagði ekki ég sko hann sagði alltaf við og eftir því sem leið á tímann þá varð alltaf léttara yfir honum það virtist létta yfir honum þegar hann var búinn að hreinsa þarna út og þegar við vorum búnir þá dansaði hann valspor raulandi fram að dyrum til að hleypa mer út með síðustu kassana.”
Nú ætla ég ekki að ræða hér hversu gjörsamlega út úr hól þessi dómur er yfirleitt,
allur málflutningur borgarlögmanns þannig að staðreyndir voru togaðar og teygðar þangað til þær urðu í raun lygi, hvenær blekkingar og hálfur sannleikur verður lygi álitamál. Ég fullyrði að á mörgum á stöðum í munnlegum flutningi sínum hafi lögmaður borgarinnar (til í hljóðupptöku) logið beint með þeirri vissu að þið læsuð ekki málskjölin, en get ekki talið það allt upp hér.
Ég læt nægja að kæra þessi tvö atriði sem sanna að þið sem dómarar létust glepjast af fölsunum borgarlögmanns, þessi hér á undan svo alvarleg að hún ógildir dóminn allan.
Þessi hér á eftir ein sönnunin enn að þið lásuð ekki dómsskjölin. Ég viðurkenni að það verði að teljast álitamál hvort Baldur Guðlaugsson var lögmaður fjölskyldunnar, jafnvel að neitun hans sé mest vegna þess að hann er hræddur um lagalega ábirgð vegna glæpsamlegs athæfis.
Þið skrifið í dóminn um Baldur Guðlaugsson: “Fær hún aukið vægi fyrir það að heimildarmaður um skilning borgarstjórans fyrrverandi var lögmaður, sem erfingjar listamannsins fengu sérstaklega til að gæta hagsmuna sinna í málinu.”.
Þegar Baldur er spurður sérstaklega um þetta atriði í skýrslutöku 29. nóv. 2006, svarar hann sem aðeins lögmaður kann “Það var ekki að undirbúa málssókn eða kröfugerð. Það var í því fólgið að reyna svona að fá mynd af því svona hvers eðlis þessi ráðstöfun hefði verið sem átti sér stað þarna 1968 ef ég man rétt sem margt virtist á huldu um nákvæmlega hvernig svona hefði gengið fyrir sig. Ég tók að mér að reyna svona að fá einhvern botn í það. Annað var það nú ekki.”
Seinna í skýrslutökunni segir Baldur: “Kannski rétt að skjóta því inn að ég tók þetta verkefni að mér fyrir Guðmund Axelsson í Klausturhólum, lystaverkasala. Hann sagði mér að hann væri að vinna þetta svona í einhverju samráði eða svona með einhverjum hætti í tengslum við fjölskylduna. Ég vissi ekkert nákvæmlega hverja úr fjölskyldunni og ég ræddi aldrei við fjölskylduna beinlínis sem neina óbeina umbjóðendur mína.”
Þar með er önnur meginforsenda dómsins horfin. Þessi meinta vitneskja ykkar að Baldur hefði verið lögmaður fjölskyldunnar komin beint úr munnlegum flutningi borgarlögmanns og aldrei staðfest í málskjölum, eða hvernig getur Baldur verið lögmaður fjölskyldunnar þegar hann neitar því sjálfur undir eið. Vilhjálmur sagði orðrétt í sal hæstaréttar: “Alfreð Guðmundsson síðar forstöðumaður Kjarvalsstaða hann gaf yfirlýsingu í tilefni af athugun Baldurs Guðlaugssonar þá lögmann fyrir erfingja Kjarvals.”
Þið höfðuð fyrir framan ykkur skýrslu móður minnar um að lögmaðurinn Baldur Guðlaugsson hefði hótað henni árið 1982, eða orðrétt: “Hún kveðst hafa upplifað þennan fund sem fyrirmæli eða hótun um að hún ætti ekkert að gera í málinu”.
Þið höfðuð einnig fyrir framan ykkur skýrslutökur lögmannanna Baldurs Guðlaugssonar og Hjörleifs Kvaran þar sem sannast án vafa að þeir tóku sig saman (þegar Hjörleifur var borgarlögmaður) um að fela mikilvægasta skjal málsins, greinargerðina sem Baldur Guðlaugsson gerði fyrir Guðmund Axelsson en sem fór til Reykjavíkurborgar.
Hjörleifur Kvaran segir við skýrslutöku 29. nóvember 2006 í héraðsdómi: “Ég ætlaði að fá hann (Baldur Guðlaugsson) til þess að staðfesta þetta minnisblað og hann óskaði eftir því að það væri ekki gert.” Hjörleifur faldi svo þetta minnisblaðið (greinargerð) og lét lögmann fjölskyldunnar ekki fá það sem hlýtur að vera alvarlegt lögbrot í öllum réttarríkjum.
Eftir þetta samtal á milli Hjörleifs og Baldurs, skrifar Baldur mér 7. sept. 2001 meðal annars: “Ákvarðanir um hagnýtingu og birtingu lögfræðilegra greinagerða sem íslenskir lögmenn semja fyrir aðra aðila eru alfarið í höndum viðkomandi aðila en ekki lögmanna sjálfra. Ég gæti því ekki látið yður í té umrædda greinargerð, þótt ég hefði hana í mínum vörslum, en svo vill reyndar til að ég hef hana ekki lengur undir höndum.” Sleppum því að ég var að biðja um þetta skjal sem einn þeirra sem það skjal var gert fyrir samkvæmt ykkur!
Þetta skjal fannst svo annars staðar sem er önnur saga, mikilvægasta skjal málsins. Hérna eru lögmenn að ljúga, blekkja og breiða yfir sem aðeins lögmenn kunna. Allt þetta er í málskjölunum sem þið lásuð ekki, sannanlegt ótrúlegt undirferli íslenskra lögmanna. En þið ákveðið samt að trúa lögmönnum sérstaklega vegna þess að þeir eru lögmenn en ekki ekkju sem gat ekki varið réttindi sín innan um úlfa í lögmannsklæðum. Biblían tekur sérstaklega á þeim sem verja ekki réttindi ekkna.
Hvers vegna trúið þið ekki orðum móður minnar um að Geir hafi sagt við hana 1968 að þetta væri til varðveislu? Er það vegna þess að móðir mín er aðeins ekkja og fimm barna móðir en Geir Hallgrímsson lögmaður? Þessi orð móður minnar voru aldrei véfengt af lögmönnum borgarinnar. Þeir sögðu aðeins að vegna þess að Geir Hallgrímsson var lögmaður og þekkti lögin, þá hefði hann meint til eignar þegar hann sagði til varðveislu. Sem sagt að blekkja móður mína, hún einn lögerfingja!
Því það hlýtur að vera á hreinu að hafi Geir meint til eignar þegar hann sagði til varðveislu að tilgangurinn var að blekkja móður mína. En ég trúi því að Geir hafi viljað vel í upphafi en atburðarrásin farið úr böndunum vegna undirferli annarra. Enda er það eina skýringin á orðum Geirs árið 1982 (þegar hann segist ekki muna hvað gerðist), lögmaður að reyna að koma sér frá óþægilegum hlut án þess að ljúga beint.
En þessi dómur ykkar er auðvitað sá eini rétti, sannaði í eitt skipti fyrir öll og fyrir alla framtíð að þetta var alltaf samsæri gegn fjölskyldu minni, framið af valdastétt landsins sem ætlar aldrei að gefa fjölskyldu minni réttlæti. Núna hafið þið svo hæstaréttardómarar Íslands látið draga réttinn inn í þetta samsæri sem er haldið saman með lygum og blekkingum, mest lögmanna.
Geir Hallgrímsson var lögmaður, Guðmundur Alfreðsson lögmaður og lagaprófessor, Davíð Oddsson, Baldur Guðlaugsson, Hjörleifur Kvaran, Páll Líndal, Knútur, Ragnar, Klerk, Svala og aðrir ótaldir, þar höfuðskýringin á því siðferðislega feni sem þetta mál er í.
þessi dómur verður ykkur til skammar um aldur og ævi. Í besta falli dómarafúsk, en líklegra hrein og ómenguð spilling, nei nákvæmar bæði! Eða þá heldur, einbeittur vilji valdastéttarinnar (ykkar) að gefa fjölskyldu minni ekki réttlæti af ástæðum sem ég ætla ekki að skilgreina hér.
Ég veit ekki hvar ég á að kæra þennan dóm á Íslandi nema til ykkar, Umboðsmanns Alþingis? Forseta Íslands? Drottins sjálfs? Ég vona innilega að þeir heyri allir bæn mína.
Hér með kæri ég þennan dóm til ykkar og lýsi hann ógildan. Ég get ekki séð hvernig þessi dómur getur staðið með þessum grundvallarvillum í honum, allt réttlát fólk verður að sjá það þannig þó viljinn sé kannski ekki til þess.
Ingimundur Kjarval 13. mars 2008.
Til baka hér.
Þetta hér á eftir er grein sem ég skrifaði (og þurfti að borga undir eina ferðina enn í íslensku dagblaði) eftir að ég komst að því að orð innan gæsalappa í dómnum sem áttu að vera orð vitnis úr skýralutöku, voru í raun að mestu orð borgarlögmanns úr munnlegum málflutningi. Þessi orð borgarlögmanns síðan undirstaða rökstuðnings dómsins.
Nú hef ég staðið í þessari baráttu í nærri áratug. Það erfiðasta, að hægt og sígandi hefur skilningur minn á mannlegum gerðum breyst og þroskast býst ég við, grafið undan barnatrú minni á svo mörgu.
En hver hefði trúað því að ég ætti eftir að sjá slíkan dóm úr hæstarétti Íslands og þurfa að finna þetta ósamræmi sjálfur. Ég get ekki séð hvernig slíkur dómur getur verið gildur, að því er virðist af aðeins einni ástæðu: af því bara. Eða vegna þess að hæstaréttardómar eru alltaf gildir, alveg sama þó þér standist ekki lagmárksköfur um form og samræmi í rökstuðningi etc.
Núna 19. mars 2008 hef ég sent þessa grein, eða bréf ef þú vilt, til allra þingmanna Íslands. Ráðherra, hæstaréttardómara, borgarfulltrúa og birt sem auglýsingu í blaði en aðeins fengið svör frá tveimur borgarfulltrúum.
Einn sagði að þetta heyrði undir borgarlögmenn. Hinn að þetta væri athyglisvert, en spurði mig svo hvað hún gæti gert. Ég hafði fátt um svör, hvernig á ég að geta sagt öðrum hvað samviska þeirra ætti segja þeim. Nú má vera að sumir þurfi að hugsa máli áður en þeir gera eitthvað, en ég hef enga trú á því, þessi sára reynsla mín síðustu árin kennt mér að það er endanlega engin við stjórnvölina á Íslandi. Eða líklegra, flestir sammála að gefa fjölskyldunni ekki réttlæti. En trúir því nokkur heilvita maður að þeim verði stætt á því til lengdar með svona hæstaréttardóm. Íslenskt réttarkerfi verður aðhlátursefni allstaðar í heiminum þar sem þessi dómur verður skoðaður.
Ingimundur Kjarval 19. mars 2008
Til Hæstaréttar Íslands 13. mars 2008. . Frá Ingimundi Kjarval
Opið bréf til hæstaréttardómara sem dæmdu í erfðamáli Jóhannesar Sveinssonar Kjarval heitins listmálara 28. febrúar síðastliðinn í hæstarétti.
Hljóðupptaka er til af munnlegum málflutningi í hæstarétti 15. febrúar síðastliðinn. Í henni heyrist Vilhjálmur H. Vilhjálmsson lögmaður borgarinnar lesa að því er virðist beint upp úr skýrslutöku Jóns Halldórs Gunnarssonar fv. Sendibílsstjóra. Samkvæmt Vilhjálmi hljómar skýrslutakan þannig: Kom fram þegar þið voruð að vinna þetta í hvaða tilgangi Kjarval var að afhenda Reykjavíkurborg þetta? Já sko hann nefnilega sem mér kom dáldið spánskt fyrir sjónir að hann talaði alltaf við mig og sjálfan sig og mig að hann væri búinn að gefa þetta og hann sagði við skulum gefa þeim þetta, skulum gefa þeim þetta, þetta er gott fyrir þá. Spurður: sem sagt í þínum huga var engin vafi á því að Kjarval var að gefa frá hlutum til þess að gefa, að hann notaði orðið gefa. Já sko nefnilega sem kom mér dáldið spánskt fyrir sjónir eða eyru að hann sagði við skulum gefa þeim þetta þó það væri bara rusl.
Í hinni réttu skýrslutöku segir: KS: Kom fram þegar þið voruð að vinna þetta í hvaða tilgangi Kjarval var að afhenda Reykjavíkurborg þetta? V: Já sko hann nefnilega sem mér kom dáldið spánskt fyrir eða eyru að hann sagði alltaf við skulum gefa þeim þetta þó að það væri bara rusl. KS: Og hann talaði um í staðinn fyrir að ætla að gefa, þá sagði hann við? V: Nei hann sagði ekki ég sko hann sagði alltaf við........................................
Í dómnum segir orðrétt, sett þar innan gæsalappa sem sé það beint úr vitnaskýrslu: “Þegar hann var sérstaklega spurður hvort komið hafi fram meðan hann vann við þetta viðfangsefni í hvaða tilgangi listamaðurinn afhenti stefnda vöruna svaraði vitnið: „Já það kom nú fram sko hann talaði alltaf, hann talaði nú bæði við mig og sjálfan sig á meðan við vorum að þessu og hann sagði alltaf: „Við skulum gefa þeim þetta og við skulum gefa þeim þetta, þetta er gott fyrir þá ... .“ ,
Þar með samsvarar dómurinn ekki skýrslutökunni og dómurinn ógildur, miklu nær munnlegum flutningi borgarlögmanns. Sýnir án nokkurs vafa að þið dómarar staðfestuð ekki munnlegan flutning með málskjölum heldur létu staðleysu borgarlögmanns komast inn í dóminn og ákveða hann. Stærsti hluti rökstuðnings ykkar jú um að þetta hefði verið gjöf vegna þess að sendibílastjóri sem var að flytja munina átti að hafa heyrt afa minn segja þetta gjöf.
Tilgangur borgarlögmanns auðvitað að reyna að búa til ef bara eitt hlutlaust vitni sem hefði heyrt orðið gjöf þó það væri bara sendibílsstjóri, sendur af verkstjóra borgarinnar sem sagði orðrétt við skýrslutöku þegar hann var spurður um hvort þetta hefði verið gjöf: “Fráleitt, alveg gjörsamlega fráleitt. Það minntist ekki nokkur maður á það, hvorki Alfreð né Páll Líndal að það stæði til að gefa borginni þetta, bara ekki í myndinni.”
Ég trúi því að borgarlögmaður hafi vitað að þið lesið ekki dómskjöl vegna álags og verðið að treysta á munnlegan flutning lögmanna. Þó að Jón Halldór Gunnarsson hefði unnið fyrir Reykjavíkurborg sem sendibílsstjóri í áratugi átti hann af einhverjum ástæðum að vera hlutlaus.
Nú trúi ég því að Jón Halldór hafi reynt að segja allt rétt og satt enda maðurinn ekki löglærður.
Ég trúi því einnig að þegar afi var að laga til á vinnustofunni og setja í kassa að hann hafi sagt við Jón Halldór: “við skulum gefa þeim þetta”, eðlilegt orðatiltæki. En ef við eigum að kryfja það lagalega og þar með sökkva í það siðferðislausa hyldýpi sem þið hafið dregið íslenskt réttarfar í með þessum dómi, þá átti Jón Halldór ekkert í vinnustofunni og ekkert þar hans að gefa.
Þess vegna að orðatiltækið passaði, afi minn og Jón Halldór að setja í kassa sem Geir Hallgrímsson hafði í “góðmennsku” sinni lofað að geyma fyrir gamalmenni sem var að sligast undan áhyggjum yfir að allar eigur þess lágu á glámbekk upp á lofti í blikksmiðju. Brennuvargur laus í borginni og nærri tekist að kveika í vinnustofunni nokkrum mánuðum áður, hún fyllst af reyk sem settist á listaverkin.
Eða eins og Jón Halldór sagði við skýrslutöku: “Nei hann sagði ekki ég sko hann sagði alltaf við og eftir því sem leið á tímann þá varð alltaf léttara yfir honum það virtist létta yfir honum þegar hann var búinn að hreinsa þarna út og þegar við vorum búnir þá dansaði hann valspor raulandi fram að dyrum til að hleypa mer út með síðustu kassana.”
Nú ætla ég ekki að ræða hér hversu gjörsamlega út úr hól þessi dómur er yfirleitt,
allur málflutningur borgarlögmanns þannig að staðreyndir voru togaðar og teygðar þangað til þær urðu í raun lygi, hvenær blekkingar og hálfur sannleikur verður lygi álitamál. Ég fullyrði að á mörgum á stöðum í munnlegum flutningi sínum hafi lögmaður borgarinnar (til í hljóðupptöku) logið beint með þeirri vissu að þið læsuð ekki málskjölin, en get ekki talið það allt upp hér.
Ég læt nægja að kæra þessi tvö atriði sem sanna að þið sem dómarar létust glepjast af fölsunum borgarlögmanns, þessi hér á undan svo alvarleg að hún ógildir dóminn allan.
Þessi hér á eftir ein sönnunin enn að þið lásuð ekki dómsskjölin. Ég viðurkenni að það verði að teljast álitamál hvort Baldur Guðlaugsson var lögmaður fjölskyldunnar, jafnvel að neitun hans sé mest vegna þess að hann er hræddur um lagalega ábirgð vegna glæpsamlegs athæfis.
Þið skrifið í dóminn um Baldur Guðlaugsson: “Fær hún aukið vægi fyrir það að heimildarmaður um skilning borgarstjórans fyrrverandi var lögmaður, sem erfingjar listamannsins fengu sérstaklega til að gæta hagsmuna sinna í málinu.”.
Þegar Baldur er spurður sérstaklega um þetta atriði í skýrslutöku 29. nóv. 2006, svarar hann sem aðeins lögmaður kann “Það var ekki að undirbúa málssókn eða kröfugerð. Það var í því fólgið að reyna svona að fá mynd af því svona hvers eðlis þessi ráðstöfun hefði verið sem átti sér stað þarna 1968 ef ég man rétt sem margt virtist á huldu um nákvæmlega hvernig svona hefði gengið fyrir sig. Ég tók að mér að reyna svona að fá einhvern botn í það. Annað var það nú ekki.”
Seinna í skýrslutökunni segir Baldur: “Kannski rétt að skjóta því inn að ég tók þetta verkefni að mér fyrir Guðmund Axelsson í Klausturhólum, lystaverkasala. Hann sagði mér að hann væri að vinna þetta svona í einhverju samráði eða svona með einhverjum hætti í tengslum við fjölskylduna. Ég vissi ekkert nákvæmlega hverja úr fjölskyldunni og ég ræddi aldrei við fjölskylduna beinlínis sem neina óbeina umbjóðendur mína.”
Þar með er önnur meginforsenda dómsins horfin. Þessi meinta vitneskja ykkar að Baldur hefði verið lögmaður fjölskyldunnar komin beint úr munnlegum flutningi borgarlögmanns og aldrei staðfest í málskjölum, eða hvernig getur Baldur verið lögmaður fjölskyldunnar þegar hann neitar því sjálfur undir eið. Vilhjálmur sagði orðrétt í sal hæstaréttar: “Alfreð Guðmundsson síðar forstöðumaður Kjarvalsstaða hann gaf yfirlýsingu í tilefni af athugun Baldurs Guðlaugssonar þá lögmann fyrir erfingja Kjarvals.”
Þið höfðuð fyrir framan ykkur skýrslu móður minnar um að lögmaðurinn Baldur Guðlaugsson hefði hótað henni árið 1982, eða orðrétt: “Hún kveðst hafa upplifað þennan fund sem fyrirmæli eða hótun um að hún ætti ekkert að gera í málinu”.
Þið höfðuð einnig fyrir framan ykkur skýrslutökur lögmannanna Baldurs Guðlaugssonar og Hjörleifs Kvaran þar sem sannast án vafa að þeir tóku sig saman (þegar Hjörleifur var borgarlögmaður) um að fela mikilvægasta skjal málsins, greinargerðina sem Baldur Guðlaugsson gerði fyrir Guðmund Axelsson en sem fór til Reykjavíkurborgar.
Hjörleifur Kvaran segir við skýrslutöku 29. nóvember 2006 í héraðsdómi: “Ég ætlaði að fá hann (Baldur Guðlaugsson) til þess að staðfesta þetta minnisblað og hann óskaði eftir því að það væri ekki gert.” Hjörleifur faldi svo þetta minnisblaðið (greinargerð) og lét lögmann fjölskyldunnar ekki fá það sem hlýtur að vera alvarlegt lögbrot í öllum réttarríkjum.
Eftir þetta samtal á milli Hjörleifs og Baldurs, skrifar Baldur mér 7. sept. 2001 meðal annars: “Ákvarðanir um hagnýtingu og birtingu lögfræðilegra greinagerða sem íslenskir lögmenn semja fyrir aðra aðila eru alfarið í höndum viðkomandi aðila en ekki lögmanna sjálfra. Ég gæti því ekki látið yður í té umrædda greinargerð, þótt ég hefði hana í mínum vörslum, en svo vill reyndar til að ég hef hana ekki lengur undir höndum.” Sleppum því að ég var að biðja um þetta skjal sem einn þeirra sem það skjal var gert fyrir samkvæmt ykkur!
Þetta skjal fannst svo annars staðar sem er önnur saga, mikilvægasta skjal málsins. Hérna eru lögmenn að ljúga, blekkja og breiða yfir sem aðeins lögmenn kunna. Allt þetta er í málskjölunum sem þið lásuð ekki, sannanlegt ótrúlegt undirferli íslenskra lögmanna. En þið ákveðið samt að trúa lögmönnum sérstaklega vegna þess að þeir eru lögmenn en ekki ekkju sem gat ekki varið réttindi sín innan um úlfa í lögmannsklæðum. Biblían tekur sérstaklega á þeim sem verja ekki réttindi ekkna.
Hvers vegna trúið þið ekki orðum móður minnar um að Geir hafi sagt við hana 1968 að þetta væri til varðveislu? Er það vegna þess að móðir mín er aðeins ekkja og fimm barna móðir en Geir Hallgrímsson lögmaður? Þessi orð móður minnar voru aldrei véfengt af lögmönnum borgarinnar. Þeir sögðu aðeins að vegna þess að Geir Hallgrímsson var lögmaður og þekkti lögin, þá hefði hann meint til eignar þegar hann sagði til varðveislu. Sem sagt að blekkja móður mína, hún einn lögerfingja!
Því það hlýtur að vera á hreinu að hafi Geir meint til eignar þegar hann sagði til varðveislu að tilgangurinn var að blekkja móður mína. En ég trúi því að Geir hafi viljað vel í upphafi en atburðarrásin farið úr böndunum vegna undirferli annarra. Enda er það eina skýringin á orðum Geirs árið 1982 (þegar hann segist ekki muna hvað gerðist), lögmaður að reyna að koma sér frá óþægilegum hlut án þess að ljúga beint.
En þessi dómur ykkar er auðvitað sá eini rétti, sannaði í eitt skipti fyrir öll og fyrir alla framtíð að þetta var alltaf samsæri gegn fjölskyldu minni, framið af valdastétt landsins sem ætlar aldrei að gefa fjölskyldu minni réttlæti. Núna hafið þið svo hæstaréttardómarar Íslands látið draga réttinn inn í þetta samsæri sem er haldið saman með lygum og blekkingum, mest lögmanna.
Geir Hallgrímsson var lögmaður, Guðmundur Alfreðsson lögmaður og lagaprófessor, Davíð Oddsson, Baldur Guðlaugsson, Hjörleifur Kvaran, Páll Líndal, Knútur, Ragnar, Klerk, Svala og aðrir ótaldir, þar höfuðskýringin á því siðferðislega feni sem þetta mál er í.
þessi dómur verður ykkur til skammar um aldur og ævi. Í besta falli dómarafúsk, en líklegra hrein og ómenguð spilling, nei nákvæmar bæði! Eða þá heldur, einbeittur vilji valdastéttarinnar (ykkar) að gefa fjölskyldu minni ekki réttlæti af ástæðum sem ég ætla ekki að skilgreina hér.
Ég veit ekki hvar ég á að kæra þennan dóm á Íslandi nema til ykkar, Umboðsmanns Alþingis? Forseta Íslands? Drottins sjálfs? Ég vona innilega að þeir heyri allir bæn mína.
Hér með kæri ég þennan dóm til ykkar og lýsi hann ógildan. Ég get ekki séð hvernig þessi dómur getur staðið með þessum grundvallarvillum í honum, allt réttlát fólk verður að sjá það þannig þó viljinn sé kannski ekki til þess.
Ingimundur Kjarval 13. mars 2008.